Фото: Метох Светог манастира Хиландара - Каково
Недалеку од Јерисос, на околу 9 километри, и на 24 километри од Уранополис, се наоѓа Каковскиот манастир – духовно прибежиште и тивка порта кон Света Гора. Овој манастир, посветен на Свети Никола, е под духовна и административна закрила на познатиот манастир Хиландар, иако територијално не е дел од Света Гора.
Каково е многу повеќе од обичен манастир – тој е симбол на духовна врска со Хиландар и важен чувар на неговото наследство. Во оваа тивка и зелена оаза, опкружена со природа и спокојство, секој посетител може да го почувствува духот на православната монашка традиција и да пронајде внатрешен мир.
Црквата во срцето на манастирот, посветена на Свети Никола, плени со својот скромен, но возвишен амбиент. Мирисот на темјан, дрвениот иконостас и светлината која тивко продира низ прозорците создаваат атмосфера на внатрешна тишина и молитвеност.
Особено внимание привлекува познатата лоза на свети Симеон Мироточиви, која со векови претставува симбол на надеж за многу бездетни брачни парови. Според преданието, лозата изникнала од неговиот празен гроб и, без посебна грижа или заштита, раѓа обилно секоја година. Се верува дека нејзините плодови имаат чудотворна моќ, особено за жените кои не можат да зачнат дете.
Историски гледано, кога монахот Симеон (поранешен српски владетел Стефан Немања) починал на 13 февруари 1200 година, бил погребан во храмот на Хиландар, до јужниот ѕид. Според описите на монахот Доментијан, миро течело од неговиот гроб и од неговата икона на ѕидот – појава што била сфатена како знак на светост. Наскоро по неговата смрт започнале да се случуваат чуда.
Во 1207 година, неговиот син, свети Сава, со благослов и придружба на хиландарското братство, ги пренел моштите во манастирот Студеница во Србија, исполнувајќи ја желбата на татка си да почива во татковината и надевајќи се на помирување меѓу завојуваните браќа. Тогаш, по заминувањето на моштите, игуменот Методиј имал визија во која свети Симеон му соопштил дека од неговиот гроб ќе изникне лоза како утеха за братството – и таа навистина се појавила.
До денес, лозата продолжува да раѓа богато секоја година, без прскање, без ѓубрење и без заштита од болести или штетници, што се смета за вистинско чудо. Верниците со голема вера земаат по едно зрно од лозата, надевајќи се на благослов и нов живот.
