Фото: Мечка ДС/Принтскрин
Амела Мемиш Апостоловска е мајка на две деца Андреа и Леон, а на нејзиниот профил на Фејсбук објави емотивна приказна.
„Оваа мачка на видеото пред една година ја доживеа својата голема загуба. Ги изгуби своите мачиња во Манастирот Успение на Пресвета Богородица Матка.
Сè уште јасно го паметам тој миг кога се појавив дотрча кон мене, скокна во моите раце и како да ми се пожали, како да сакаше да ми каже дека ги нема нејзините малечки. Во тој момент не знаев што се случило. Ја држев, ја тешев, ѝ зборував тивко, како мајка на мајка. Дури подоцна, на моето прашање каде ѝ се мачињата, монахињата ми кажа дека ги загубила.
Од тој ден, нешто меѓу нас остана засекогаш врзано.
Секое наше доаѓање во Манастирот Успение на Пресвета Богородица Матка таа го памети. Се сеќава на рацете што ја држеа додека болката ѝ беше свежа, на зборовите што ги слушаше додека тагуваше. И секојпат, штом ќе нè слушне уште од влезот на манастирот, со трчање доаѓа до нас. Останува со нас. Како да вели: „Се сеќавам. Не заборавив.“
А кога си заминуваме, мјаука силно, така што гласот ѝ одекнува во целиот двор на манастирот. Тогаш јас секогаш ѝ ветувам дека ќе се вратиме. И таа, како да верува затоа што љубовта не заборава.
Овој пат, улогите се сменија.
Истата таа мачка, која некогаш ја тешев јас во Манастирот Успение на Пресвета Богородица Матка, сега ни даде утеха нам поради нашата загуба. Особено на Леон. Таа го почувствува неговото срце. Почувствува дека и тој изгубил нешто свое. Без збор, без прашање, седеше со нас. До него. Му го споделуваше своето тивко, утешително галење како мајка што знае што значи болка.
Во тие моменти сфатив дека утехата не доаѓа секогаш од луѓето.
Понекогаш Бог ја праќа токму таму каде што молитвата живее во Манастирот Успение на Пресвета Богородица Матка, преку меки шепи и срце што памети.
Она што еднаш било споделено со љубов се враќа.
Тивко. Верно. И точно кога најмногу ни треба“, објави Амела.
