Фото: Принтскрин
На Света Гора, во манастирот Ватопед, се чува една икона на Пресвета Богородица за која малкумина знаат, но нејзината приказна носи длабоко покајание и чудо што ги потресува дури и најсилните во верата. Иконата се наоѓа во храмот посветен на Свети Димитриј Солунски и е сведоштво за еден настан што ја отсликува силата на Божјата милост и човечката слабост.
Еден ден, еден од ѓаконите во манастирот бил обземен од замор и обврски. Притиснат од секојдневните монашки должности, тој доцнел на оброкот, а кога пристигнал во трпезаријата, го пречекале студени и укорувачки зборови. Му било речено дека мора да се држи до манастирските правила и дека за него, поради доцнењето, нема посебна подготовка.
Навреден и длабоко повреден, ѓаконот во гнев се повлекол назад во храмот. Со себе носел нож, бидејќи бил задолжен за одредена работа. Пристапувајќи пред ликот на Пресвета Богородица, натрупан со разочарување, горчина и гнев, тој тивко, но со голема болка, ѝ се обратил:
„До кога ќе Ти служам вака, Богородице? Само работа, постојано служба… а гладен! Што добивам од сето ова?“
Во момент на мрак во душата, ѓаконот го подигнал ножот и со бес удрил право во ликот на Богородица – на местото каде што ѝ е образот. Во истиот миг се случило нешто неверојатно: од иконата потекла вистинска крв, а лицето на Богородица пребледело. Тој бил згрозен и преплашен од она што го направил.
Потресен од глетката, ѓаконот паднал ничкум пред иконата. Во истиот момент ослепел, целото негово тело се парализирало, а од неговата уста не можело да се изусти ни збор. Попримил изглед на човек без разум – како Каин, носејќи го знакот на своето злодело.
Веста бргу се проширила низ манастирот. Игуменот и монасите веднаш организирале молитви и богослужби за спас на душата на ѓаконот. Три години траеле неговите маки, додека братството постојано се молело за него. По тоа време, со Божја помош, неговиот разум му се вратил, тој прогледал и започнал длабоко да се кае за своето дело.
Неколку години подоцна, пред да го напушти овој свет, му се јавила Пресвета Богородица. Му објавила дека неговото покајание било прифатено и дека му е простено. Но, истовремено го предупредила дека неговата рака – таа што ја дигнал на нејзиниот свет лик – ќе остане осудена до Второто Христово доаѓање.
Според традицијата на Света Гора, по три години телата на упокоените монаси се откопуваат. Кога го откриле гробот на овој ѓакон, се соочиле со нешто што ги оставило без зборови: неговите коски блескале со светлина – знак на простено покајание – но раката со која ја повредил иконата била нераспадната и црна како јаглен.
Оваа икона до ден денес стои во храмот на Свети Димитриј во Ватопед, со видлива рана на лицето на Богородица – сведоштво на едно големо чудо, но и на длабока човечка слабост, од која се раѓа вистинското покајание.
