Фото: Принтскрин
“Бог нè создаде како луѓе – и од нас очекува да бидеме токму тоа,” велеше патријарх Павле, чии зборови и денес, петнаесет години по неговото заминување, продолжуваат да одекнуваат со длабока духовна сила. Неговите пораки, понекогаш тивки и утешни, а понекогаш остри како меч на вистината, остануваат жив извор на мудрост и духовно раководство.
За него, суетата била облик на гордост – можеби најтешкиот товар што го носи човек.от Таа, велеше тој, е коренот на раздорот, нетрпеливоста и духовната празнина. Кога се појавува суетата, исчезнуваат верата и љубовта. Но, не е проблемот што луѓето размислуваат различно – тоа е природно и неопходно. Проблемот настанува кога тие разлики стануваат извор на омраза и поделби.
“Мораме да се стремиме кон разбирање, дури и кога не се согласуваме,” поучуваше патријархот. Толеранцијата не значи прифаќање на сè, туку способност да се слушне и да се разбере другиот, без да се изгуби сопствената морална вертикала. Само така можеме да ја надминеме омразата и да се движиме кон заедништво.
Тој веруваше дека кога љубовта би станала водилка во нашите животи, земјата би наликувала на рај. Дури и ако не сме способни за совршена љубов, доволно е да живееме според златното правило: да им правиме на другите она што би сакале тие да ни го прават нам. Или уште поедноставно – да не им го правиме на другите она што не сакаме ние да го доживееме.
Моралот, според патријархот Павле, не е само збир на забрани. Тоа е внатрешна состојба, начин на живеење. Не е доблест да не грешиш затоа што не можеш, туку затоа што не сакаш. Љубовта, за него, беше највисоката доблест – единствена вредност што не се намалува кога се дели. Напротив, колку повеќе ја даваме, толку повеќе ја имаме.
Злото, колку и да изгледа привлечно или моќно, е секогаш краткотрајно. Затоа животот не треба да се гради врз лаги, лукавство и зло. Она што останува по сè, е нашата душа, нашето лице и делата што сме ги оставиле зад нас.
